Powierzchnia kamienia zostaje rozgrzana płomieniem palnika, a następnie schłodzona wodą.

Nagła zmiana temperatur powoduje powstanie odprysków.

Ostateczny stopień szorstkości kamienia zależy od jego rodzaju. Rezultat to szorstka, antypoślizgowa powierzchnia.

Powierzchnia kamienia zostaje oszlifowana, a następnie szczotkowana. Kamień uzyskuje chropowatą (antyczną) powierzchnię i antypoślizgowe wykończenie. Jest łatwiejszy w utrzymaniu czystości.

W wyniku szczotkowania, będącego elementem dalszej obróbki wyjściowego wykończenia kamienia (cięte piłą, ręczny szlif), materiał nabiera „miękkiego” wyglądu. Także jego barwa staje się bardziej wyrazista.

Szlifowanie kamienia odbywa się poprzez ścieranie jego powierzchni przy jednoczesnym natrysku wodą. Wielkość ziaren ściernic wpływa na rezultat zabiegu.

Szlifowane powierzchnie odbijają tylko w stosunkowo niewielkim stopniu światło (są matowo-błyszczące, w zależności od rodzaju kamienia). Powierzchnia jest gładka, matowa i pozbawiona widocznych wyżłobień.

To wykończenie polecane jest przede wszystkim do podłóg wewnątrz budynku.

Powierzchnia jest najpierw szlifowana i płomieniowana, a następnie szczotkowana.

Satyna to półchropowate, antypoślizgowe wykończenie, które sprawia, że po kamieniu można chodzić nawet boso.

Jest łatwe w utrzymaniu i odporne na zarysowania.

Powierzchnia jest  kolejno szlifowana, płomieniowana, szczotkowana.

Ostatnią obróbką powierzchni w tym procesie jest delikatne wypolerowanie.

Jest to wstępne wykończenie, powstałe podczas cięcia bloku kamiennego na slaby. Typ cięcia określa, czy na powierzchni kamienia widoczne będą równoległe rysy czy też koliste żłobienia. 

Kamień był pierwszym narzędziem wykorzystywanym przez człowieka.

Z upływem czasu niektóre skalne odłamki, dzięki swemu przypadkowemu niejednokrotnie ukształtowaniu i właściwościom zaczęły pełnić funkcję bardzo potrzebnych ale początkowo prymitywnych narzędzi niezbędnych zarówno w gospodarowaniu jak i polowaniu czy wojowaniu. Stopniowo ulegały one modyfikacjom i ulepszeniom. Przez obciosywanie i gładzenie przyjmowały mniej lub bardziej skomplikowane a przy tym kształty zależne od ich przeznaczenia. Wtedy to ludzie rozpoczęli swe wielowiekowe współżycie z kamieniem. Wówczas też kamień stał się dla nich uosobieniem czegoś trwałego i niezniszczalnego.

Nieuchronny proces ewolucji spowodował, że z czasem kamień zaczął zyskiwać na znaczeniu jako surowiec budowlany.

Wykorzystanie kamienia w budownictwie na dużą skalę obserwujemy w czasach kultury egipskiej. Cywilizacja ta pozostawiła po sobie m.in. zachwycające precyzją i ogromem wielkie piramidy. Późniejsze kultury – grecka czy rzymska również obcowały na codzień z kamieniem. Do dziś podziwiać można wspaniałe greckie świątynie zbudowane z marmuru zdobione kolumnami, gzymsami. Rzymskie budowle inżynierskie – akwedukty, drogi, wspaniałe pałace z posągami władców Imperium zachwycają swą wielkością i kunsztem wykonania. W porównaniu z tym okres romański i gotycki to raczej czasy ascezy architektonicznej. Ale i z tych czasów po dzień dzisiejszy przetrwały warownie i zamki romańskie, kościoły i katedry gotyckie a potem kamieniczki i wille renesansowe czy pałace baroku.

Walory estetyczne oraz praktyczne kamienia miały duży wpływ na architekturę.

W zabytkach architektury pochodzących z przeszłości można obserwować doskonałe rozwiązania konstrukcyjne funkcjonujące w pełnej harmonii z kolorystyką kamienia, jego fakturą, własnościami fizycznymi. Muratorzy i artyści tworzący w kamieniu chcieli nadać swym dziełom a przez to nazwiskom jak najtrwalszy byt i stąd „Ars longa – vita brevis” to zapewne sentencja, która przyświecała ich trudowi. Przez te wszystkie okresy rozwoju cywilizacji kamień uważany był za najbardziej trwały materiał. Służył niejednokrotnie niemal niezniszczalnym zapisom petrolitycznym, w tym również, nawiązując do Starego Testamentu, pochodzących od Boga. Wzniesione z niego budowle i pomniki miały robić wrażenie i potwierdzać wielkość oraz stałość władzy a także religii.

Kamień jak żaden inny materiał wpłynął na kształtowanie się zarówno konstrukcji jak i form architektonicznych.

Od czasów odległej starożytności aż do połowy XIX-tego wieku był, jeżeli nie jedynym, to głównym tworzywem architektury monumentalnej. Jego technologiczne właściwości odzwierciedlały się w charakterze nie tylko poszczególnych budowli ale i całych stylów. Koloryt kamienia, jego faktura decydowały o nastrojach architektury, pięknie gmachów czy całych miast.

Analiza i próba zbilansowania wartości dorobku materialnego współczesnych narodów gromadzonego przez wieki wskazuje, że budowle i wyroby wytworzone z kamienia są jego dominującą składową. Ocenia się, że stanowią około 75% wartości światowego dorobku materialnego.

Kamień dalej nie stracił na znaczeniu jako podstawowy surowiec. Jest w stanie podołać współczesnym wymaganiom techniki.

Kamień bywa nadal materiałem cenionym w budownictwie, architekturze, rzeźbie. Stosowany jest do wytwarzania tzw. galanterii kamiennej, wyposażenia pomieszczeń, upiększania parków i ogrodów. Trudno znaleźć tworzywo mogące zastąpić elementy kamienne, nadające budowlom indywidualność świadczącą o ich przeznaczeniu. Odciska piętno na niepowtarzalnym wyrazie estetycznym budowli, wnętrzach czy detalach. Harmonizuje z drewnem, metalem czy nowoczesnymi materiałami budowlanymi. Mimo to, z uwagi na swoje właściwości pozostaje materiałem tajemnym, niełaskawym w obróbce, budzącym respekt.