Polerowanie odbywa się mechanicznie za pomocą ściernic o ziarnach jeszcze drobniejszych, niż te używane do szlifowania.  Ten rodzaj wykończenia uwydatnia naturalne niuanse kolorystyczne. Barwy zostają wzmocnione, a powierzchnia nabiera wysokiego połysku. Polerowanie, w większym stopniu niż inne wykończenia, powoduje ekspozycję żył i pęknięć. Możliwość polerowania kamienia określana jest głównie w oparciu o znajdujące się w nim minerały.

  Powierzchnia kamienia zostaje rozgrzana płomieniem palnika, a następnie schłodzona wodą. Nagła zmiana temperatur powoduje powstanie odprysków. Ostateczny stopień szorstkości kamienia zależy od jego rodzaju. Rezultat to szorstka, antypoślizgowa powierzchnia.

  Powierzchnia kamienia zostaje oszlifowana, a następnie szczotkowana. Kamień uzyskuje chropowatą (antyczną) powierzchnię i antypoślizgowe wykończenie. Jest łatwiejszy w utrzymaniu czystości. W wyniku szczotkowania, będącego elementem dalszej obróbki wyjściowego wykończenia kamienia (cięte piłą, ręczny szlif), materiał nabiera „miękkiego” wyglądu. Także jego barwa staje się bardziej wyrazista.

  Powierzchnia jest najpierw szlifowana i płomieniowana, a następnie szczotkowana. Satyna to półchropowate, antypoślizgowe wykończenie, które sprawia, że po kamieniu można chodzić nawet boso. Jest łatwe w utrzymaniu i odporne na zarysowania.

  Powierzchnia jest  kolejno szlifowana, płomieniowana, szczotkowana. Ostatnią obróbką powierzchni w tym procesie jest delikatne wypolerowanie.